« Назад
ПА АД ПЕЦIПА
 У Беларускім дзяржаўным музычным тэатры – прэм'ера. І хаця спектакль сціпла названы "Казка пра спячую прынцэсу", няма таго балетамана, які б не здагадаўся: гэты "балет-феерыя на музыку П. Чайкоўскага" не што іншае, як скарочаны варыянт "Спячай прыгажуні". А змена назвы – каб не сказалі, што балет, маўляў, з падманам.
Але ж у мастацтве балета не тое што купюры, нават сюжэтныя піруэты на 180 градусаў, не кажучы ўжо пра харэаграфію, – справа звыклая. Быў бы годны вынік!
Вынік ёсць: спектакль можа ганарыцца замежнай прэм'ерай, бо, перш чым "абкатаць" на сваёй сцэне, яго роўна 10 разоў паказалі ў Швейцарыі і Германіі. З вялікім поспехам, пры аншлагах. Як расказвалі падчас прэс-канферэнцыі ўдзельнікі той паездкі, на паклоны выходзіць даводзілася не менш, як па тры-чатыры разы. Прычым салідная публіка тупала ў экстазе нагамі, а моладзь выяўляла свае эмоцыі свістам.
А вось паказ балета ў Мінску асабіста ў мяне выклікаў супрацьлеглыя пачуцці.
Я гатова крычаць "брава!" Канстанціну Кузняцову: яго Прынц Дэзірэ, які нават у самых знакамітых танцоўшчыкаў звычайна бывае блёклым і ніякаватым у аздабленні зграбных фей, тут ледзь не адзіны жывы персанаж, які невядома як трапіў у царства млявых прывідаў. Я гатова апладзіраваць задзірыста-вясёламу Воўку Максіма Кілеева, выбітному Кату Яўгена Яцкевіча, палётнай Блакітнай птушцы Рыгора Крукоўскага. Я гатова ўхваляць казачна-рэалістычную сцэнаграфію Яўгена Ждана, рамантычнае святло (асабліва ў сцэне палявання), сцэнічныя строі Алены Пашкевіч (таксама асабліва "паляўнічую калекцыю"). Я гатова прыняць пастаноўку Ніны Дзьячэнка. Пагадзіцца з ураўнаважанай Феяй Бэзу Наталлі Коўш і непрадказальна нервовай Феяй Карабос Майі Янсан, постаці якіх глядзяцца ўвасабленнем тэмпераментаў сангвініка і халерыка. Гатова аддаць належнае трагічным ноткам Рыны Івакіры ў абліччы Прынцэсы Аўроры. Я разумею творчы подзвіг пастановачнай трупы і ўсёй тэатральнай трупы, які не пад прымусам, а паводле закліку сэрца ўзяліся за гэты жудасна складаны балет, дзе адзін нялоўкі рух на сцэне ці ў аркестры можа ў імгненне парушыць дасканалую класічнасць яго архітэктонікі.
Але мне неверагодна шкада парадзелых радоў бедалаг-фей, якія, не паспеўшы адкруціць свае "самазабойныя" варыяцыі, ляцяць пераапранацца, каб паспець выйсці ў кардэбалетнай масоўцы (усё ж гэты балет патрабуе неверагоднай колькасці занятых у ім артыстаў). Туга атуляе з-за некаторых надта жаласных аркестравых сола, незбалансаванасці, няроўнасці іх гучання (але ж ёсць і амаль ідэальна выкананыя фрагменты!).
У чым жа справа? Можа, у тым, што на гастролі акрамя стацыянарнай трупы ездзілі запрошаныя артысты, асабліва салісты аркестра?..
Так, балетная класіка – гэта, як падкрэсліла Ніна Дзьячэнка, "наша родная мова, на якую нельга забывацца". Значыць, ёсць адзінае выйсце – удасканальваць сваё майстэрства.
Надзея БУНЦЭВIЧ.
Фота Віктара ЗАЙКОЎСКАГА.
Культура. – 2005. – 21–27 мая.
|
