« Назад
Адкуль у хлопца iспанскi смутак?
У Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры наўмысна і прынцыпова ўмацоўваюць пазіцыі класічнага балета. Сапраўды, сур’ёзны калектыў не можа радаваць гледача толькі голымі каленямі, разухабістымі мюзікламі і вечным канканам.
Нягледзячы на тое, што Беларускі дзяржаўны харэаграфічны каледж метадычна адпраўляе ў трупу Музычнага далёка не выдатных выпускнікоў (лепшых традыцыйна забірае Вялікі тэатр), галоўны балетмайстар класічнага балета трупы, народны артыст Беларусі Уладзімір Іваноў і мастацкі кіраўнік тэатра Адам Мурзіч справядліва лічаць, што няма нічога немагчымага для чалавека з інтэлектам. Ужо праз некаторы час птушаняты Іванова, якім лёс рыхтаваў усё жыццё выконваць народны танец, як правіла, запрагаюцца ўсім смерцям назло ў самую што ні на ёсць высокую класіку. Не святыя гаршкі лепяць.
Неўзабаве ў Музычным тэатры адбылася прэм’ера балета Людвіга Мінкуса "Дон Кіхот". Мінкус, між іншым, сорак гадоў пражыў у Расіі, і гэта не магло не паўплываць на яго светапогляд і музычны стыль.
— Герой Сервантэса — постаць культавая: гравюры, жывапіс, песні, літаратура, балет — ён прадстаўлены ва ўсіх магчымых выявах, — напярэдадні прэм’еры філасофстваваў Іваноў. — Гэтай пастаноўкай мы ўносім свой уклад у "донкіхаату". Праўда, мы прыбралі пантаміму з дзеяння, яно ў нас атрымалася, мабыць, больш дынамічнае. Нашы салісты, па-мойму, са сваёй задачай справіліся — нам удалося выгадаваць выдатных балетных артыстаў.
Балет і сапраўды атрымаўся святочны і зусім не правакацыйны. Іванова можна павіншаваць: усё адбываецца з аглядкай на неўміручую класіку і традыцыі. Іваноў доўгія гады сам выконваў як танцоўшчык вядучыя партыі сусветнага балетнага рэпертуару, так што ведае, колькі каштуе фунт ліха.
Валянцін Пепеляеў
Народная газета. – 2014. – 18 ліп.
|
