Учреждение Заслуженный коллектив Республики Беларусь
Белорусский государственный академический музыкальный театр
Главная/Пресса/...І адданасць у спадчыну (1981 г., Вячэрні Мінск)

...І адданасць у спадчыну (1981 г., Вячэрні Мінск)

ВСЯ АФИША
Подписаться на рассылку:
это поле обязательно для заполнения
Имя:*
это поле обязательно для заполнения
Фамилия:*
это поле обязательно для заполнения
E-mail:*
Спасибо! Форма отправлена
« Назад

...І АДДАНАСЦЬ У СПАДЧЫНУ

Гэты год для мяне шчаслівы: наш тэатр справіў наваселле. Спектакль "Несцерка", у якім я іграю, на Усесаюзным конкурсе заваяваў другі прыз. I, самае галоўнае, я стаў кандыдатам у члены партыі. 

(З гутаркі з артыстам Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі БССР К.I. Лосевым). 

...Бацька хварэў. Ён ляжаў на высока ўзбітых падушках, паклаўшы на коўдру цяжкія, з успухлымі венамі, рукі. 

– Сядзь побач, Косця, – папрасіў ён. – Я вельмі рад, што ты прыехаў. Мне даўно хацелася пагаварыць з табой. 

За акном шалясцелі лісцем дрэвы, свяціла сонца, і ў яго бязлітасна яркім святле твар бацькі здаваўся белым, як сівізна. Ён успамінаў маладосць на сормаўскім заводзе ў Горкім, сваіх сяброў, работу. 

– Ты ведаеш, я ў партыі з чатырнаццатага года. Усё жыццё. I вельмі хацеў бы, каб ты таксама ...разумееш? 

– Так, – кіўнуў Канстанцін. – Вядома. 

I моцна сціснуў вялікую бацькоўскую далонь. 

Ен доўга хадзіў па горадзе ў той вечар. I не заўважыў, як прыйшоў у невялікі зялёны сквер ля музычнай школы. 3 яе расчыненых акон даносіліся галасы і гамы, на першым паверсе аб нечым спявала скрыпка... 

Да гэтага часу захоўваецца ў яго напісаная няроўнымі буйнымі літарамі запіска: "Прашу прыняць т. Лосева К.I. у Маскоўскую кансерваторыю". А падпісаў яе А.В. Свешнікаў – народны артыст СССР, заснавальнік і кіраўнік праслаўленага хору рускай песні. Ён быў тут на гастролях і, як звычайна, зайшоў у музычную школу. 

– Паслухайце Лосева, – параіў дырэктар.– вельмі таленавіты хлопчык. 

Аляксандр Васільевіч згадзіўся. Ён сядзеў, крыху адкінуўшыся ў крэсле, паўзаплюшчыўшы вочы, і злёгку барабаніў у такт доўгімі тонкімі пальцамі. Потым нешта хутка напісаў у блакноце, вырваў лісток і працягнуў яго Косцю. 

– Вам трэба вучыцца, малады чалавек. Едзьце ў Маскву. 

Першы тур Лосеў прайшоў паспяхова. Другі таксама. А трэці... Яму здавалася, што ад хвалявання ў яго падгінаюцца калені, і вось-вось "сядзе" голас. Ён нават не паверыў, калі пачуў пасля экзамену: 

– Малайчына! Здорава! 

3 шасцісот прэтэндэнтаў на аддзяленне вакала Маскоўскай кансерваторыі тады было прынята сем чалавек. I сярод іх – Лосеў. 

"Вучоба ідзе выдатна, – пісаў ён дамоў. – Я атрымліваю павышаную стыпендыю, так што пра мяне не турбуйцеся. А за гасцінцы дзякуй. Сябрам яны вельмі спадабаліся". 

У дыпломным спектаклі ён спяваў Фігара. I калі апусцілася заслона, сціхлі апладысменты і шчаслівыя салісты раскланьваліся перад публікай, на сцэну выбеглі студэнты Першага медыцынскага інстытута. Яны паднеслі Лосеву ўрачысты адрас, у якім мудрагелістымі літарамі было напісана: "Самаму фігарыстаму Фігара". 

Потым – Горкаўскі тэатр оперы і балета, адэская аперэта. I выпадкова прачытаная ў газеце заметка аб тым, што ў Мінску адкрываецца Тэатр музычнай камедыі. 

– Едзем, Таня! – угаворваў ён жонку. – Новы тэатр, гэта ж цікава. 

I не памыліўся. 

Першыя рэпетыцыі. Першыя афішы на мінскіх вуліцах: "Спявае "Жаваранак". У ролі Дзімітрыя – К. Лосеў". 

Ен іграе Янга ў "Вольным ветры", Мікіту ў "Халопцы", Эдвіна ў "Сільве" і ў дзесятках іншых спектакляў. А потым – "Несцерка". Вось ужо два гады ён паказвае на сцэне гэтага вясёлага і гарэзлівага беларускага селяніна. 

– Я вельмі люблю яго, – гаворыць Канстанцін Іванавіч.– I кожны раз гэты спектакль чакаю з нецярплівасцю. 

...Аднойчы, у час адной з сустрэч з гледачамі, яго спыталі – ці заўсёды ён адчувае творчае задавальненне ад сыгранай ролі, ці заўсёды задаволен сваёй работай над вобразам, сваёй ігрой? 

– Не, – шчыра прызнаўся Лосеў. – У "Чацвёртым пазванку", напрыклад, я іграў Джэры. Некалькі разоў перачытаў гэту выдатную кнігу М. Ларні. 3 усіх сіл стараўся выканаць рэжысёрскую задуму. Але ўсё роўна адчуваў незадаволенасць і, шчыра кажучы, быў вельмі незадаволен сабой... 

I зноў пытанне – ці думаеце заняцца рэжысурай? 

– Не. Я застаюся верным свайму акцёрскаму лёсу. 

Каментарый сакратара партыйнай арганізацыі тэатра, вядучай салісткі балета Л.I. Рабушка: 

– З Канстанцінам Іванавічам Лосевым мы разам працуем дзесяць гадоў. Гэта цікавы, шматпланавы акцёр, чулы, спагадлівы і скромны чалавек. Яго пачуццё абавязку, адносіны да грамадскіх абавязкаў, адданасць мастацтву служаць прыкладам. I не выпадкова таму камуністы тэатра аднагалосна прынялі яго кандыдатам у члены КПСС.

С. РУБІН. 
Вячэрні Мінск. – 1981. – 14 снеж.



Исключительные права на материалы, размещенные на Интернет-сайте Белорусского государственного академического музыкального театра (www.musicaltheatre.by), в соответствии с законодательством об авторском праве и смежных правах Республики Беларусь, принадлежат Учреждению “Заслуженный коллектив Республики Беларусь “Белорусский государственный академический музыкальный театр” и не подлежат использованию в какой бы то ни было форме без письменного разрешения правообладателя. По вопросам использования материалов, размещенных на сайте, обращаться на e-mail: marketing@musicaltheatre.by

Мы в социальных сетях: