В жизни театра всегда соседствуют будни и праздники. Естественно, последних значительно меньше. Но когда они все же бывают, то становятся праздниками не только для труппы, но и для зрителей, которые любят театр, следят за его жизнью... Один из таких праздников нынешнего сезона – спектакль "Принцесса цирка".

Отныне Государственный театр музыкальной комедии Республики Беларусь будет именоваться Государственным музыкальным театром Республики Беларусь.

Гэтая гісторыя адбылася ў Мінску, але па сутнасці сваёй яна глыбока правінцыяльная. Таму гэтыя нататкі маглі законна пачынацца словамі: "У невялічкім правінцыяльным горадзе М...". Гаворка далей пойдзе пра тэатр музычнай камедыі БССР, які, пакутліва аганізуючы на вачах у горада, загінуў, нарэшце, смерцю адважных у выніку міжусобных сварак. I горад можа ганарыцца тым, што ён усяляк гэтаму спрыяў.

Год культуры в Пинске начался с различных фестивалей и конкурсов. Среди исполнителей, которые посетили наш город, и прима белорусской оперетты Наталия Гайда (на снимке). Ее судьба неразрывно связана с Беларусью, которая стала ее второй родиной. Почти полвека Наталия Гайда блистает на сцене белорусского академического театра и готова, с ее слов, выступать столько же, ведь сцена для нее — это второй дом, ее жизнь, пьедестал.

Скажыце, калі ласка, паважаны чытач, якое пачуццё ахапіла вас, калі амаль дваццаць гадоў назад вы ўбачылі на тэатральнай афішы зусім новае імя: "Дзяржаўны тэатр музычнай камедыі БССР"? Вы, вядома, павіталі нованароджанага і пажадалі яму поспехаў. І яшчэ, пэўна, узрадаваліся, што ўвішная прыгажуня Мельпамена і тут паказала сваю спраўнасць. Ну, ці ж не па чароўным узмаху яе рукі заззяла на гэтай сцэне Н. Гайда, падарылі гледачам свае мастацтва Н. Равінская, В. Фаменка, В. Шаўкалюк...

Яму пашанцавала: ён прайшоў добрую школу ў Дзяржаўным інстытуце тэатральнага мастацтва. У яго сценах ён кантактаваў з такімі майстрамі, як народныя артысты СССР Рубен Сіманаў, Леў Свердлін, якія былі мастацкімі кіраўнікамі яго курса. Як дарагую памяць пра тыя гады захоўвае заслужаны артыст РСФСР Аляксей Кузьмін фатаграфію Л. Свердліна з даравальным надпісам: "Майму любімаму вучню... з пажаданнем вялікіх поспехаў...". Да будучай прафесіі адносіны ў студэнта былі трапяткія і сур'ёзныя.

Александр Кузьменков – актер театра музыкальной комедии. Еще не маститый, но уже популярный. Те, кто хоть раз видел спектакли с участием А. Кузьменкова, наверняка запомнили его героев. Это не так уж трудно по двум причинам: во-первых, благодаря эффектной игре (а Кузьменков умеет приковать внимание зрителей одним только своим появлением на сцене), а во-вторых, тем, что почти все его герои – персонажи комические, а потому легко запоминающиеся.

Афиша юбилейного концерта в Зале камерной музыки, которым народная артистка БССР Наталья Гайда отмечала двадцатипятилетие своей творческой деятельности, вызвала в моей памяти рой мыслей и воспоминаний о встречах с привлекательными образами героинь, созданными самой яркой звездой Белорусского театра музыкальной комедии, о наших с ней встречах в концертных, телевизионных программах.

Калі ў Мінску арганізоўваўся тэатр музычнай камедыі, быў абвешчаны конкурс у трупу тэатра, мяне запрасілі ў камісію па адборы артыстаў. У адзін з конкурсных дзён выйшла на сцэну маладзенькая артыстка і выканала песню з аперэты I. Дунаеўскага "Белая акацыя". Гэта была Наталля Гайда. Выкананне, як музычнае, так i акцёрскае, было бліскучае. I на мяне, i на іншых членаў камісіі артыстка зрабіла вялікае ўражанне.

Певица. Актриса... Что значат эти слова без еще одного понятия – Личность? По отношению к Наталье Гайде они не только неотделимы друг от друга, но и писать их можно смело с заглавной буквы – всем своим творчеством она это заслужила.

Няма на свеце дзіцяці, якое б не марыла апынуцца ў казцы – хоць на гадзіну, хоць на імгненне... І гэтыя мары зусім рэальныя, калі за іх ажыццяўленне бяруцца дарослыя – захопленыя, самаадданыя, апантаныя жаданнем прынесці нашым дзецям радасць.

Год назад в Москве был открыт новый театр – Государственный театр Дружбы народов. Шаг этот был вызван общественной необходимостью и продиктован мнением театральной общественности: сегодня театральное искусство наших республик пользуется неослабевающим вниманием и вызывает поистине творческий интерес.

Предметом горячих споров в Минске оказался спектакль Театра музыкальной комедии "Клоп". Показ его на фестивале "Театр-88" в Москве, с нашей точки зрения, упрочил позиции сторонников спектакля и объяснил, почему пьеса, прочно вошедшая в разряд классических, вновь попала в центр дискуссионных бурь. Дополняющими друг друга впечатлениями делятся критики из Москвы и Минска.

14 кастрычніка газета "Літаратура і мастацтва" надрукавала фельетон Н. Госцевай "I ўсё накшталт гэткага" пра спектакль "Клоп" у Дзяржаўным тэатры музычнай камедыі БССР. Н. Госцева "закляйміла" "Клапа" і раздушыла яго вастрыём свайго пяра. Маладога крытыка гэты спектакль вельмі не задаволіў.

Над телом застрелившейся девушки в спектакле Минского театра музыкальной комедии "Клоп" медленно опустилась посмертная маска Маяковского. Суровый и скорбный гипсовый слепок. Какое-то горестное удивление в последний миг... Рядом с Березкиной брошены и горят огнем цветы. Прозвучавший выстрел, от которого в зале запахло серой, странно соединил судьбу Поэта и героини его комедии: "любовная лодка разбилась о быт..."

Достаточно бросить взгляд на гастрольную афишу Белорусского государственного театра музыкальной комедии, чтобы убедиться в том, что классическая оперетта здесь отнюдь не ходит в Золушках. И даже склонна порой не очень считаться с сочинениями более поздней формации. Во всяком случае, ростовскому зрителю не удалось посмотреть "Клопа", объявленного в афише, а "Сирано" – только один раз.

Вось такі ён – Сямён Аляксандравіч Штэйн. Ён наогул не абыякавы чалавек, а што датычыць прафесіі – гэта вулкан. Заўсёды бурліць, заўсёды ўлюбёны ў сваіх артыстаў, захапляецца матэрыялам оперы, марыць аб новых спектаклях...

Спектакль Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі БССР "Клоп" завяршыў фестывальны паказ у Маскве адметных работ сцэнічных калектываў краіны.

Гэты арыгінальны, па-маякоўску смелы, сугучны нашаму часу спектакль пастаўлен рэжысёрам В. Цюпай. Спектакль незвычайны па свайму жанру, задуме, сцэнічнаму рашэнню. Любрэтыстамі Ю. Кімам і У. Дашкевічам па-мастацку злучаны фрагменты дзвюх п'ес У. Маякоўскага – "Клапа" і "Лазні", прычым кожны з іх быццам развівае і працягвае думку другога. У аснове спектакля тэма духоўнай дэградацыі асобы.

Нарэшце на сцэну Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі БССР "выпаўз" "Клоп". Гавару нарэшце, бо пастаноўка фольк-оперы У. Дашкевіча "Клоп" па аднайменнай п'есе У. Маякоўскага сапраўды вельмі доўга адкладвалася, адцягвалася па розных прычынах. Але прэм’ера ўсё ж адбылася і, несумненна, стала падзеяй тэатральнага жыцця Мінска.