Пресса

"Плох тот солдат, который не мечтает стать генералом", – сказали себе в балетной труппе Государственного театра музыкальной комедии Республики Беларусь и решили добиться статуса "Минск-балет". Для этого взялись за постановку хореографического вечера в дополнение к уже идущим "Штраусиане" (пост. В. Бурмейстера) и "Испанскому дивертисменту" (пост. Херардо).

Першай прэм'ерай гэтага сезона ў Дзяржаўным тэатры музычнай камедыі была не аперэта, не мюзікл, а чыста балетны сьпектакль. Гэта можа здацца крыху дзіўным, але для тых, хто ўважліва сочыць за тэатральным жыцьцём, яшчэ ў мінулым сезоне стала зразумела, што гэты тэатр не замыкаецца ў рамках свайго жанру, а паступова пашырае творчы дыяпазон.

А устроил его на своей сцене Театр музыкальной комедии, главный творческий принцип которого – все жанры хороши, кроме скучного. Доказательство тому – каждая премьера. Не стала исключением и последняя работа коллектива – оперетта "Холопка".

Прэм'ера музычнага спектакля "Халопка" кампазітара Мікалая Стрэльнікава адбылася ў Беларускім тэатры музычнай камедыі.

З маляўнічым сувенірам параўноўваюць гледачы новую прэм'еру Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі. Тут пастаўлены ўзор колішняй савецкай класікі – аперэта А. Стрэльнікава "Халопка".

Замысловатые петербургские парки, прелестные фрейлины, гусары, камердинеры, цыганки, девчата и парубки в шальном гопаке, крепостные балерины, бело-синие, "под Гжель", хороводы. И все это – на одной сцене Театра музыкальной комедии, в одной премьере оперетты "Холопка".

Разважанні пасля прэм'еры аперэты "Халопка" ў Дзяржаўным тэатры музычнай камедыі Беларусі

Белорусские зрители уже встречались с "Холопкой". В 1972 году спектакль был поставлен на сцене Государственного театра музыкальной комедии. О нем снова вспомнили двадцать лет спустя, чтобы возродить оперетту в ее первозданной редакции.

Творческому человеку всегда тесно в рамках привычного. Так и театр музыкальной комедии решил объявить бой канонам и стереотипам. Но, разрушая их, он в отличие от иных критиков не забывает о созидании. Его коллектив кирпичик за кирпичиком возвел свой дом, где поселились музыка, грация, острое слово.

Вечная тема – любовная интрига, неразделенные чувства, ревность к сопернице… Правда, в простого офицера придворной охраны Артура Мэшэма влюблены совсем не простые особы – королева Англии Анна и ее первая соперница герцогиня Мальборо, и поэтому любовной страсти высокопоставленных особ подчинено все – даже судьбы страны…

Дзяржаўны тэатр музычнай камедыі Беларусі апошнім часам частуе гледачоў сціпла і са смакам – проста "Шклянка вады".

Открытие 25-го сезона в театре музыкальной комедии Беларуси совпало с премьерой – мюзиклом Владимира Кондрусевича "Стакан воды" по мотивам пьесы Скри6а. Спектакль поставил режиссер Борис Второв. Это его вторая совместная работа с В. Кондрусевичем (первая, как известно, – мюзикл "Джулия", поставленным в театре несколько лет назад).

– Бачылі прэм'еру? – ??? – Тэатр музкамедыі паставіў "Шклянку вады"! – О, класіка! Трэба схадзіць: пэўна, незвычайнае нешта... – Схадзіць трэба. Але...

Калі ідэалам вы лічыце прывабнае тэатральнае дзеянне, здольнае на дзве гадзіны адцягнуць увагу ад жыццёвых праблем, дык я запрашаю вас у Дзяржаўны тэатр музычнай камедыі на балет "Дон Кіхот". І абяцаю быць вам верным Санчам Пансам.

После промозглой с пронизывающим ветром и моросящим дождем улицы вы попадаете (пусть всего на полтора часа) в солнечную Испанию, чудесный город Барселону, где царит веселье, радость, где можно увидеть чудака Дон Кихота и его верного друга Санчо Пансу или насладиться шествием тореадоров...

...Из темноты столетий появляются на сцене образы четырех великих балерин: Люсиль Гран, Карлотты Гризи, Марии Тальони и Фанни Черритто, воплощенные современными танцовщицами.

Тэатр – гэта жывы арганізм, і, як усяму жывому у прыродзе, кожнаму тэатральнаму арганізму ўласціва пэўная цыклічнасць развіцця. Творчыя ўзлёты тэатра могуць быць адзінкавыя, калі ўдалым атрымліваецца той ці іншы спектакль, дзякуючы, напрыклад, высокаму прафесіяналізму асобнага рэжысёра ці ўсёй пастановачнай групы, а могуць быць і даволі працяглыя, калі шэраг пастаўленых спектакляў сведчыць не толькі пра высокі прафесіяналізм яго пастаноўшчыкаў і выканаўцаў, але калі ўжо можна гаварыць пра пэўныя тэндэнцыі ў творчым росце калектыву.

Музычныя тэатры еўрапейскіх краін з мэтай каардынацыі сваёй працы аб'ядналіся ў грамадскую арганізацыю пад назвай Еўрапейская акадэмія музычных тэатраў. Разам з вядомымі тэатрамі Германіі, Аўстрыі, Італіі і з іншых краін Еўропы ў гэтую асацыяцыю ўвайшоў і Дзяржаўны тэатр музычнай камедыі Рэспублікі Беларусь.

Вось ужо чатыры сезоны Тэатр музычнай камедыі Рэспублікі Беларусь узначальвае С. Косьцін. Спачатку ён быў прызначаны дырэктарам гэтага тэатра, а цяпер сумяшчае абавязкі мастацкага кіраўніка і дырэктара. За гэты перыяд, асабліва ў апошнія два сезоны, тэатр пачаў прыцягваць да сябе ўсё большую ўвагу як аматараў гэтага жанру, так і сьпецыялістаў.

Калі проста пералічыць сьпектаклі, у якіх Вікторыя Мазур выконвала галоўныя ролі, атрымаецца вельмі ўнушальны "паслужны сьпіс". Толькі з класікі гэта і "Фіялка Манмартра", і "Сільва", і "Прынцэса цырка", і "Марыца" I. Кальмана, "Лятучая мыш" і "Ноч у Венецыі" I. Штраўса, "Фраскіта" і "Вясёлая ўдава", "Цыганскае каханьне" Ф. Легара, гэта вялікая колькасьць роляў у аперэтах і музычных камедыях савецкіх кампазітараў.