Пресса

В Государственном театре музыкальной комедии прошла премьера спектакля "Дорогая Памела" по пьесе Дж. Патрика. С первых его сцен зритель, привыкший к легкому жанру – ведь театр-то музыкальной комедии – настраивается на действо, необычное для этих подмостков, да и для всех поклонников примадонны театра – народной артистки Беларуси Натальи Гайды.

Театр музыкальной комедии сделал необычайно актуальный для нашего времени спектакль. Как ни удивительно, основой для него послужила пьеса Джона Патрика "Дорогая Памела", которая ставилась в наших драматических театрах еще в 60-е годы.

У Тэатры музычнай камедыі нарэшце адбылася доўгачаканая прэм'ера мюзікла Марка Самойлава "Дарагая Памэла".

Что оказалось наиболее важным в работе над мюзиклом?

"Дарагая Памела" – так называецца новы спектакль Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Рэспублікі Беларусь. I хаця Памела не аперэтачная прымадонна, а падслепаватая бабулька, што жыве ў старым дамку сярод смецця і павуціння, яна становіцца дарагой для ўсіх навакольных.

На жаль, я не адношуся да таго пакалення крытыкаў, якія маглі бачыць спектакль "Дарагая Памела" ў яго "лепшыя", так бы мовіць, гады – г. зн. тады, калі п'есу Дж. Патрыка ў чыстым выглядзе, пакладзеную на музыку М. Самойлавым, насаджалі ў тэатрах аперэты былога Саюза, як тую кукурузу.

31 травеня ў Тэатры музычнай камедыі мае адбыцца Творчы вечар салістаў балетнай трупы гэтага тэатра Юліі Дзятко і Канстанціна Кузняцова. Вечарына не толькі падводзіць рысу пад творчымі здзяйсненнямі танцоўшчыкаў у гэтым сезоне. Цікавая яна таксама і тым, што ў падрыхтоўцы бенефісу згадзіўся ўзяць удзел – на чыстым энтузіязме – малады харэограф Раду Паклітару.

Аншлагі на балетных спектаклях у Тэатры музкамедыі даўно ўжо сталі з'явай прывычнай. Ды ўсё ж яны не самая галоўная заваёва трупы за пяцігоддзе свайго існавання. Цікавасць гледачоў – толькі вынік тых глыбокіх змен, што адбыліся.

Мюзикл сегодня – пожалуй, самый популярный театральный жанр. За океаном он вообще вне конкуренции. И хотя нам Америка – не указ, мюзикл упорно утверждается и на наших сценах.

Этот театр любят и знатоки сценического искусства, и не очень подготовленные зрители. Зал музкомедин всегда заполнен. Тому много причин. И вот одна из них: сегодня театр делает ставку на молодых актеров. Мы решили дать им слово. Чтобы они могли рассказать о театре – и о себе.

Канстанцін Кузняцоў ды Юлія Дзятко вярнуліся з Масквы, пасля паспяховага выступлення на восьмым Міжнародным конкурсе артыстаў балета.

Гэтую артыстку прыхільнікі тэатра ведаюць і па класічным, і па сучасным рэпертуары. Самыя адметныя рысы Валянціны Пятліцкай – тонкая лірычнасць і шчырая душэўнасць, а ў ролях драматычнага плану – псіхалагічная дакладнасць вобраза. Гэтым вылучаецца Валянціна Пятліцкая сярод іншых салістак, за гэта і любяць артыстку яе пастаянныя прыхільнікі.

Указом Президента РБ звание народной артистки Республики Беларусь присвоено солистке Белорусского государственного театра музыкальной комедии Виктории Мазур.

Колькі ведаю Вікторыю Мазур, заўсёды здіўляюся таму, як дакладна яна размяркоўвае сваё жыццё. Прырода надзяліла яе практычным розумам, які заўсёды ўласцівы дзелавым жанчынам. А яна і ёсць дзелавая жанчына – валявая, незалежная. А яшчэ – вельмі прыгожая, з цудоўным густам, які ніколі яе не падводзіць – ні на сцэне, ні ў жыцці.

Театру музыкальной комедии на невнимание публики жаловаться не приходится. В него ходят, о нем говорят. Зрители, конечно, не догадывались, что вот уже семь лет этот корабль плывет без капитана. В такой ситуации трудно идти верным курсом. И вот, наконец, в театре появился главный режиссер – Борис Лагода.

Борис Лагода – новый главный режиссер Государственного театра музыкальной комедии РБ. Молодой, уверенный в себе, энергичный, сам себя называющий диктатором, поставивший целью сделать белорусскую оперетту театром европейского уровня.

Солист нашего Театра музкомедии Александр АРТЕМЬЕВ поет в Кельн-концерте.

"Капялюш Напалеона" – даволі рэдкая з'ява на музычнай сцэне. Калісьці гэты спектакль ставіўся ў Рыжскім тэатры музкамедыі, і менавіта адтуль наш тэатр атрымаў нотны матэрыял гэтай аперэты.

Тем более что Театр музыкальной комедии, избаловавший своих поклонников частыми премьерами, давно не удивлял их чем-то новеньким. Если вспомнить, что "Цыганский барон" шел в Минске около тридцати лет назад, причем в оперном театре, премьера его как раз и есть то новое, которое хорошо забытое старое.

Адносна спакойная тэатральная вясна ў Мінску ўсё ж такі здзівіла гледача напрыканцы красавіка прэм'ерай. Прэм'ерай, якая была сугучна перманентнаму надвор'ю пасля Вялікадня. Іншымі словамі: як пярун сярод яснага дня, прагучала камічная опера І. Штрауса "Цыганскі барон" на сцэне Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі.