Пресса

Добразычлівасць і працалюбства – вось асноўныя якасці характару Барыса Пятровіча Вторава. Гэта асабліва відаць, калі бачыш яго на працы ў тэатры, калі гутарыш з ім.

Перед нами театр, увлекающий фантазией, богатством образных ассоциаций, неожиданностью решений – убедительных настолько, что они начинают казаться единственно возможными.

"Сильва" вернулась на минскую сцену. Вернулась обновленной и помолодевшей в прочтении режиссера Вячеслава Цюпы.

...Когда зазвучали фанфары, раскрылся занавес и актеры заняли свои места, в свои права вступила Ее Величество Игра. Именно она диктует в этом спектакле свои законы, насыщает действие свободой и импровизационностью. Здесь играют во все и со всем...

Отдел культуры "Рабочей смены" предложил Малой редколлегии посмотреть спектакль Белорусского государственного театра музыкальной комедии "Играем в принца и нищего" и сделать разбор. Малая редколлегия отнеслась к делу со всей ответственностью.

На сцэне нашага тэатра музкамедыі апошнім часам з'явілася нямала літаратурных персанажаў. Да іх сямейства далучыліся героі вядомай аповесці Марка Твэна.

Заканчваецца спектакль "Дзяніс Давыдаў"... Пад гукі фінальнай песні чарговы раз выходзяць на паклон артысты. Зала, стоячы, вітае іх, і апладысменты гледачоў робяцца не прадугледжаным партытурай, але такім жаданым для аўтараў і выканаўцаў рытмічным суправаджэннем музыкі.

Амаль сорак гадоў мінула з таго часу, як аперэта "Вольны вецер" I. Дунаеўскага была ўпершыню пастаўлена ў Маскоўскім тэатры аперэты.

Аперэта I. Дунаеўскага "Вольны вецер" – найбольш значная з'ява пасляваеннага музычнага жыцця краіны. Спектакль застаўся адным з дасягненняў гэтага жанру і ў наступныя дзесяцігоддзі.

Сёння адкрывае новы тэатральны сезон Дзяржаўны тэатр музычнай камедыі БССР. Якія вынікі мінулага года? Якія планы і задумы тэатра?

Гастролі Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі БССР сёлета адбываліся ў Калінінградзе, дзе яго гледачамі сталі не толькі самі калінінградцы, але і аматары мастацтва з усіх канцоў краіны, якія прыехалі сюды лячыцца і адпачываць у здраўніцах горада.

Едва ли случайно именно спектаклю "Ночь в Венеции" суждено было открыть гастрольную афишу Государственного театра музыкальной комедии БССР в Калининграде.

Сёння на сцэне Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі БССР Рыгор Харык іграе Сірано. Ён ішоў да гэтай ролі, бадай, не так і доўга – сем год, гэта значыць усе гады сваёй работы ў тэатры. Ішоў праз многія ролі...

Аперэта "Сцяпан – вялікі пан" (1979 г.) цікавая тым, што гэта першы і пакуль што адзіны ў рэспубліцы твор гэткага жанру для дзяцей.

Сёння на вашых вачах заб'юць паэта. За тое, што, смеючыся з сябе, ён тым самым смяяўся са зменлівасці лёсу.

Вы ўваходзіце ў глядзельную залу. На сцэне пажы з захапленнем засяроджана пускаюць у паветра мыльныя пухіры. Гульня? Так, і нам прапаноўваюць уключыцца ў яе.

За апошнія дзесяцігоддзі рэпертуар савецкай музычнай камедыі значна змяніўся. Усё часцей на змену класічнай аперэце з яе разгорнутымі, меладычнымі арыямі, ансамблямі, танцавальнымі нумарамі прыходзяць мюзіклы ці спектаклі, пад назвай якіх ёсць надпісы: "паводле", "па матывах".

"Сірано" – дэбют у нашым тэатры маладога галоўнага рэжысёра, буйная самастойная работа маладых мастакоў. Усім стваральнікам, удзельнікам спектакля, відавочна, хацелася максімальна "выказацца ў матэрыяле".

Зварот тэатра да новай для сябе тэмы – сведчанне сталасці яго пазіцыі. Аднак на гэтым шляху чакалі значныя цяжкасці. Як увасобіць героіка-патрыятычную тэму ў такім спецыфічным жанры, як музычная камедыя?

Сёння проста дзіўна, што гэта прэм'ера не адбылася раней! Сама постаць галоўнага героя – "лятучага гусара" і паэта-эпікурэйца, здавалася, паказвала на жыццялюбівы і яскравы жанр аперэты.