Пресса

Есть на свете место, где мир реальный соприкасается с миром фантазии и перевоплощений. Это – театр. Попав сюда однажды, остаешься очарованным на всю жизнь. Здесь даже машинист сцены или столяр декорационного цеха – по-своему персонаж иной реальности.

Інтэрв’ю з галоўным балетмайстрам Беларускага дзяржаўнага музычнага тэатра, заслужанай артысткай Расіі Нінай Дзьячэнка.

Некаторыя думаюць, што дырэктар тэатра – нешта накшталт загадчыка гаспадаркі. Але я ўпэўнены: дырэктар тэатра – гэта чалавек, які павінен зразумець і артыста, і рэжысёра, нешта ўраўнаважыць у адносінах паміж імі. I, безумоўна, чалавек, які жыве тэатрам.

Белорусские артисты балета привезли "золото" с крупного международного смотра. В Киеве на конкурсе имени Сержа Лифаря жюри – его возглавлял Юрий Григорович – присудило первое место солистам Белорусского государственного театра музыкальной комедии Юлии Дятко и Константину Кузнецову

З чарговага міжнароднага конкурсу з чарговымі званнямі лаўрэатаў вярнуліся нашы артысты балета. Але ж чарговы не значыць шараговы. I першае месца на III Міжнародным конкурсе імя Сержа Ліфара, якое занялі салісты балета Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Беларусі Юлія Дзятко і Канстанцін Кузняцоў, гэта вам не абы што: каля 60 удзельнікаў, прадстаўнічае журы на чале з Ю. Грыгаровічам.

Цяпер, калі на вуліцах Мінска ляжыць снег і дзьме пранізлівы вецер, перад вачамі паўстае неверагоднай прыгажосці краявід. У бездань пранізліва блакітнага бязвоблачнага неба ўпіраюцца магутныя горныя вяршыні, пакрытыя вечнымі льдамі. У іх атачэнні велічна вымалёўваецца пік гары Манблан.

Кожны артыст павінен мець сваю таямніцу. Часта менавіта разгадванне гэтых сакрэтаў падтрымлівае і стымулюе цікавасць гледачоў. Таму многія зоркі наўмысна ствараюць вакол сябе таямнічасць, плёткі, інтрыгі і, такім чынам, застаюцца ў коле ўлюбёнцаў публікі. Некаторыя ж – наадварот, не любяць распавядаць падрабязнасці свайго жыцця, калі на тое няма асаблівай прычыны. Але ж якраз іх біяграфіі хапіла б на некалькі прыгодніцкіх раманаў.

Кожны раз, калі бываю дома ў заслужанай артысткі Расіі Ніны Антонаўны Равінскай, здзіўляюся колькасці фотаздымкаў створаных ёй вобразаў за доўгія гады служэння аперэце. Дзіўныя яны, гэтыя і іншыя жанчыны з класічнага і сучаснага рэпертуару, якім актрыса дала не толькі сцэнічнае жыццё, але і кожнай сваёй роляй падарыла і дорыць гледачам свята святла, дабра і прыгажосці.

Любой человек, лицезреющий балет, прежде всего восхищается той легкостью, с которой женщины порхают по сцене. Но мужчины тоже умеют не только забивать гвозди и голы, но и грациозно парить в танце.

У нясвіжскай школе № 1 дзеці з цікавасцю слухалі настаўніцу, якая расказвала ім пра М. Рымскага-Корсакава. Гучала музыка... На дошцы былі размешчаны рэпрадукцыі карцін знакамітых мастакоў... Ішоў урок хіміі.

Ужо сам па сабе юбілей – рэч небяспечная. Мала ў каго ёсць проціяддзе ад гэтага збранзавелага монстра, які прымушае юбіляра адчуваць сябе помнікам. Вядома, "круглая" дата – цудоўная нагода нагадваць пра сваю асобу на працягу года, выключная па сваёй значнасці падстава для правядзення аўтарскага канцэрта, на які можна сабраць усе творы, што ў свой час былі своечасова забытыя.

Казалось, что Алексей Исаев решил побить рекорд Иосифа Кобзона, чей юбилейный концерт длился до утра. Песни в этот вечер лились, будто из рога изобилия.

У Алексея Исаева – блестящий голос. Сильный, но не шквальный, не обрушивающийся, как ураган. В нем – и мягкость, и нежность, и гибкость. Светоносность и чистота. Для такого голоса нужна и соответствующая песня. Слава Богу, золотой песенный запас неисчерпаем. И чем больше из него брать, тем он становится богаче. Исаев исполняет песни, которые пела вся страна и десять, и двадцать, и тридцать лет назад.

У дні калядных святаў шаноўная творчая публіка шчыра віншавала свайго калегу, вядомага жывапісца, галоўнага мастака Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Яўгена Іванавіча Ждана з высокай узнагародай дзяржавы – прэміяй "За духоўнае адраджэнне" 1998 года. Радасная вестка хутка даляцела ў родныя мясціны, на Нясвіжшчыну, якая ўзгадавала таленавітага мастака і якой ён заўжды будзе ўдзячны.

У гасцёўні У. Галубка Дзяржаўнага музея гісторыі тэатра і музыкі Рэспублікі Беларусь працуе выстава заслужанага работніка культуры рэспублікі, галоўнага мастака Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Яўгена Ждана. Прадстаўлены эскізы дэкарацый, суперзаслон і касцюмаў да розных спектакляў айчыннай і замежнай класікі, творы станковага жывапісу і графікі розных гадоў.

Вряд ли в белорусском балете найдется более гармоничная пара, чем ДЯТКО – КУЗНЕЦОВ. Партнеры так хорошо "притерты" друг к другу, что этот дуэт некоторые сравнивают с Максимовой и Васильевым. Быть может, потому, что Константин и Юлия – тоже супруги и работа за порогом театра для них не заканчивается.

Штрыхі да творчага партрэта лаўрэатаў міжнародных конкурсаў Ю. Дзятко і К. Кузняцова

И это отнюдь не преувеличение. Роскошных букетов хватило бы, чтобы устлать дорогу от Театра музкомедии, где проходил бенефис Натальи Гайды, до ее дома. А пламенных признаний в любви было столько, что они вполне могли бы растопить если не весь Ледовитый океан, то уж половину его наверняка. Слава Богу, что Минск далеко от него, а то юбилейный вечер королевы белорусской оперетты мог закончиться мировым катаклизмом.

В Государственном театре музыкальной комедии состоялся бенефис народной артистки Республики Беларусь Натальи Гайды.

З гэтымі словамі звярнуўся да Наталлі Гайды мастацкі кіраўнік Тэатра музычнай камедыі Барыс Лагода на нядаўнім бенефісе артысткі, які быў прысвечаны 40-годдзю яе сцэнічнай дзейнасці і 60-годдзю з дня нараджэння.