Пресса

Белорусские артисты балета привезли "золото" с крупного международного смотра. В Киеве на конкурсе имени Сержа Лифаря жюри – его возглавлял Юрий Григорович – присудило первое место солистам Белорусского государственного театра музыкальной комедии Юлии Дятко и Константину Кузнецову

З чарговага міжнароднага конкурсу з чарговымі званнямі лаўрэатаў вярнуліся нашы артысты балета. Але ж чарговы не значыць шараговы. I першае месца на III Міжнародным конкурсе імя Сержа Ліфара, якое занялі салісты балета Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Беларусі Юлія Дзятко і Канстанцін Кузняцоў, гэта вам не абы што: каля 60 удзельнікаў, прадстаўнічае журы на чале з Ю. Грыгаровічам.

Цяпер, калі на вуліцах Мінска ляжыць снег і дзьме пранізлівы вецер, перад вачамі паўстае неверагоднай прыгажосці краявід. У бездань пранізліва блакітнага бязвоблачнага неба ўпіраюцца магутныя горныя вяршыні, пакрытыя вечнымі льдамі. У іх атачэнні велічна вымалёўваецца пік гары Манблан.

Кожны артыст павінен мець сваю таямніцу. Часта менавіта разгадванне гэтых сакрэтаў падтрымлівае і стымулюе цікавасць гледачоў. Таму многія зоркі наўмысна ствараюць вакол сябе таямнічасць, плёткі, інтрыгі і, такім чынам, застаюцца ў коле ўлюбёнцаў публікі. Некаторыя ж – наадварот, не любяць распавядаць падрабязнасці свайго жыцця, калі на тое няма асаблівай прычыны. Але ж якраз іх біяграфіі хапіла б на некалькі прыгодніцкіх раманаў.

Кожны раз, калі бываю дома ў заслужанай артысткі Расіі Ніны Антонаўны Равінскай, здзіўляюся колькасці фотаздымкаў створаных ёй вобразаў за доўгія гады служэння аперэце. Дзіўныя яны, гэтыя і іншыя жанчыны з класічнага і сучаснага рэпертуару, якім актрыса дала не толькі сцэнічнае жыццё, але і кожнай сваёй роляй падарыла і дорыць гледачам свята святла, дабра і прыгажосці.

Любой человек, лицезреющий балет, прежде всего восхищается той легкостью, с которой женщины порхают по сцене. Но мужчины тоже умеют не только забивать гвозди и голы, но и грациозно парить в танце.

У нясвіжскай школе № 1 дзеці з цікавасцю слухалі настаўніцу, якая расказвала ім пра М. Рымскага-Корсакава. Гучала музыка... На дошцы былі размешчаны рэпрадукцыі карцін знакамітых мастакоў... Ішоў урок хіміі.

Ужо сам па сабе юбілей – рэч небяспечная. Мала ў каго ёсць проціяддзе ад гэтага збранзавелага монстра, які прымушае юбіляра адчуваць сябе помнікам. Вядома, "круглая" дата – цудоўная нагода нагадваць пра сваю асобу на працягу года, выключная па сваёй значнасці падстава для правядзення аўтарскага канцэрта, на які можна сабраць усе творы, што ў свой час былі своечасова забытыя.

Казалось, что Алексей Исаев решил побить рекорд Иосифа Кобзона, чей юбилейный концерт длился до утра. Песни в этот вечер лились, будто из рога изобилия.

У Алексея Исаева – блестящий голос. Сильный, но не шквальный, не обрушивающийся, как ураган. В нем – и мягкость, и нежность, и гибкость. Светоносность и чистота. Для такого голоса нужна и соответствующая песня. Слава Богу, золотой песенный запас неисчерпаем. И чем больше из него брать, тем он становится богаче. Исаев исполняет песни, которые пела вся страна и десять, и двадцать, и тридцать лет назад.

У дні калядных святаў шаноўная творчая публіка шчыра віншавала свайго калегу, вядомага жывапісца, галоўнага мастака Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Яўгена Іванавіча Ждана з высокай узнагародай дзяржавы – прэміяй "За духоўнае адраджэнне" 1998 года. Радасная вестка хутка даляцела ў родныя мясціны, на Нясвіжшчыну, якая ўзгадавала таленавітага мастака і якой ён заўжды будзе ўдзячны.

У гасцёўні У. Галубка Дзяржаўнага музея гісторыі тэатра і музыкі Рэспублікі Беларусь працуе выстава заслужанага работніка культуры рэспублікі, галоўнага мастака Дзяржаўнага тэатра музычнай камедыі Яўгена Ждана. Прадстаўлены эскізы дэкарацый, суперзаслон і касцюмаў да розных спектакляў айчыннай і замежнай класікі, творы станковага жывапісу і графікі розных гадоў.

Вряд ли в белорусском балете найдется более гармоничная пара, чем ДЯТКО – КУЗНЕЦОВ. Партнеры так хорошо "притерты" друг к другу, что этот дуэт некоторые сравнивают с Максимовой и Васильевым. Быть может, потому, что Константин и Юлия – тоже супруги и работа за порогом театра для них не заканчивается.

Штрыхі да творчага партрэта лаўрэатаў міжнародных конкурсаў Ю. Дзятко і К. Кузняцова

И это отнюдь не преувеличение. Роскошных букетов хватило бы, чтобы устлать дорогу от Театра музкомедии, где проходил бенефис Натальи Гайды, до ее дома. А пламенных признаний в любви было столько, что они вполне могли бы растопить если не весь Ледовитый океан, то уж половину его наверняка. Слава Богу, что Минск далеко от него, а то юбилейный вечер королевы белорусской оперетты мог закончиться мировым катаклизмом.

В Государственном театре музыкальной комедии состоялся бенефис народной артистки Республики Беларусь Натальи Гайды.

З гэтымі словамі звярнуўся да Наталлі Гайды мастацкі кіраўнік Тэатра музычнай камедыі Барыс Лагода на нядаўнім бенефісе артысткі, які быў прысвечаны 40-годдзю яе сцэнічнай дзейнасці і 60-годдзю з дня нараджэння.

Народной артистке Беларуси Гайде Н.В.

Так ужо склалася, што нам спрадвеку наканавана плаваць у прэснай вадзе штодзённых клопатаў, сварак, звадак, жыць у вечнай пагоні за прывідным поспехам. I гэта вялікае шчасце, што ёсць сярод нас людзі, якім дадзеная зайздросная здольнасць насычаць будзённае прэснаводдзе існавання сваім розумам, сэрцам, талентам; насычаць душою, ствараць мора жыцця.

Если бы оперетта не появилась задолго до рождения народной артистки Беларуси Натальи Гайды, этот жанр искусства наверняка придумали бы специально для нее. Потому что искрометный талант, красивый голос, душевная щедрость гарантируют успех на сцене Театра музкомедии.